Ara ara bir yerlere oturup insanları gözlemlemek hoşuma gidiyor. Ne yaptıkları, nasıl konuştukları, nasıl davrandıkları kısacası insan davranışını ve psikolojisini gözlemlemek insanlığa çok şey kattığına inanıyorum. Hepimizin hesabı başka fakat gözlemlerime göre menfaat denen zehrin hayatın her alanına sirayet ettiğini görebiliyorum. Hemen hemen artık herkesin birbirine selam vermesi dahi menfaatler üzerine kurulu. Menfaat uğruna kendi benliğini unutan, kendisine olan saygısını yitiren insan dışı varlıklara şahit oluyoruz. Dur durak bilmeyen şu zaman diliminde her şeye zam gelirken “insanlık” ucuzluyor. Genel anlamda insanlık içler acısı, İslamiyet desen sahipsiz. Merhamete sahip çıkılması gereken yerde menfaate sahip çıkılıyor. Bu çağda insanın değerini parası ve makamı belirliyor yeterli maddiyata ve güce sahip isen seni sevmeseler de ben bundan bir çıkarım sağlarım düşüncesine kapılıp el üstünde tutarlar. Hâlbuki insanlık kadar güzel bir meziyet varken neden gerekmediği kadar sahteliğe batar, lüzumsuz tavırlara bürünür ve her şeyin daha fazlasını isteyip oldum delisi olur ki şu insan dedikleri anlam veremiyorum. Menfaat yolunda verilen bu çabalar insanlık için verilseydi daha çok kazanırdık. Âşık Veysel’in de ifade ettiği gibi bütün dava insanlık davasıdır.
