Öyle bir memleket yarattılar ki, ne yazık ki her hafta gündeme başlarken kötü haber duymaktan bıktık!
Tıpkı bir cehennemin içerisinde savaş veriyor gibiyiz…
Tarif etmesi çok zor bir mesele, resmen kelime seçerken zorlanıyorum!
Son zamanlarda kadınlarımızın, çocuklarımızın art ardına vahşi bir şekilde katledilmesi gündemin birinci sırasında ve canımıza tak etmiş durumda!
Cinayetler ülkenin dört bir tarafına yayılmış durumda.
Üstelik bu cinayetler ulu orta, güpegündüz işleniyor.
Bitmek tükenmek bilmeyen bu insanlık dışı meselelere yeter demekten yorulduk!
Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk yaşamı boyunca tüm sevdiklerine hangi yaşta olursa olsun ‘çocuk’ diye seslenirdi… Onun sözlüğünde çocuk, sevgi demekti!
Peki, geldiğimiz şu dönemde biz çocuklarımıza sevgiyle yaklaşabiliyor muyuz?
Görünüşe göre hayır!
Hatta geldiğimiz şu zaman diliminde çocuklarımız büyüyemiyor!
Nasıl bir yüzyılsa, her alanda geri geri gidiyoruz!
Artık insanlarımızın, devletimizin ‘biz niye bu haldeyiz’ diye sorması ve bu ürpertici olaylara çözüm getirmesi gerekiyor çünkü daha fazla insanımız yok yere yitip gitmesin!
Tek temennim bu tarz insanlık dışı suçların bir an önce son bulması ve bu masum canlara kıyanların gün yüzü görmemesi dileği ile…
Ve unutmayın ki bu sorunlar hepimizin…
Olaylara böyle bakabilirseniz çözüm başlamış olacaktır!
